در باره یکی از جانبازان دفاع مقدس
بعد از نیمه فعال شدن وبلاگ مردمان رباط که توسط یکی از جانبازان عزیز دفاع مقدس اداره می شود غم سنگینی تمام وجودم را فرا گرفته بود. چون که می دانستم مدیر آن وبلاگ به دلیل مشکلات جسمانی و حضور پی در پی در بیمارستان امکان بروز کردن وبلاگ را ندارد. تقریباً با پیام های گوناگونی از آن عزیز می خواستم که با فعال کردن وبلاگ این غم را از وجودم بردارد ولی نشد که نشد. با پست جدید آقای مهدی حاجی زکی دیشب با یکی از جانبازان تماس گرفتم و از عمق مشکلاتی که مدیر وبلاگ مردمان رباط یعنی برادر اسداله اورعی دارد با خبر شدم. آن دوست دو طرفه می گفت که این بردار عزیز به خاطر مشکلات خونی هفته ای چند بار به بیمارستان مراجعه می کند و دائم تزریق خون دارد. او می گفت که اسداله به قدری روحیه قوی دارد که وقتی با او صحبت می کنی اصلاً متوجه بیماری او نمی شوی. آری این جماعت در آن 8 سال چه کردند و اکنون بازماندگان آن ها چه می کشند. برماست که با نگاه به این الگوهای عینی خیلی چیزها را بیاموزیم اگر ظرفیت و توان آن را داشته باشیم. با تمام وجود دستم را به آسمان می برم و از خالق مهربان عاجزانه می خواهم که این یادگاران دفاع مقدس را شفا دهد و ما در ادامه راه شهدا و امام راحل(ره) توفیق دهد.
من به پاس این رشادت های تمام این عزیزان در 8 سال دفاع مقدس عکسی را که به تازگی بدست آورده ام را منتشر می کنم. بهتر است دیگر چیزی ننویسم.
اسداله اورعی نفر اول ایستاده از سمت راست
دوست دارم آن عزیز در مورد این عکس توضیحات بیشتری ارائه دهد. منتظر پیام ایشان می مانم.
خیلی باهاش حرف میزنم چون میدونم که هست اونم شیش دنگ...درحین رانندگی، درحین نشستن پای نت وقتی که به کوهسیل نگاه میکنم همش یادداش عسداله میوفتم و ناخوداگاه اشکهام سرازیر میشن.
وقتی تلفن بهشون زدم و خودمو معرفی کردم آنچنان شوقی توی صداش موج میزد که خودم فقط میدونم و ایشون...
همش توی صداش این بود بدون افتخار کران خوا...
با هم کل مینداختیم بین پاتختیا و رباطیا....
داشی کادردین....
مون قوم نی تحمل کران....کمم بارتی.