خاطره ای از اعزام به جبهه به زوون خوساری به مناسبت روز هنگاشتمون( انگاشتمون) خوساری

امتحونای آخر سال تحصیلی مدرسا  سال 62 تموم گنابه. همون نتیجه امتحاناژون جی هاندابه. مدتی به که خیال جبهه ودجوری فکرمژ قاطی کرتبه. خلاصه با چند تا از وچا تصمیممون بگفت بشمین جبهه. واسه اعزام بشتمین بسیج. اون وقتا بسیج دم حسینیه به. مین بسیج اسمممون وانوشت. تاریخ اعزام 5 تیر به. یادم واشه بواژان ماه روزه جی شروع گنابه.  هاما جی روزه هیدمین. البته آجیم اژزونا گه امگو بشان جبهه. آخه زور زوری بمبرتبه بسیج تا رضایت هادو.

آجیم روای قبل اعزام هی حرصید گناوا دم و دیقه اژوات اینشالله بشی که ورنگردی، جونمرگ گنی شالا، ژیر خاک شی شالا، آخه چونو اندی اذیته کره، بیکس به برادا  خوواد اینا چندی سر به راهنده. آخه چونو اندی اذیت کره. واسه چیشی ادگو بشه جبهه. ای خدا تو مند چل کرتی، پس هلکشتا که بتیکنو و جعم کرو، که زردلیا ولی کرو و تفتالا جعم کرو، که گه بچارنو. اونسال من فقط 16 سالم به. آجیم بعضی وقتا جی دلمژ خالید کرت و اژوات  پسین که آقاجاند از سر کار بومه بژ بیداژان ادگو بشه جبهه. اگه بژ بیاژان دو تا سیلی در خوسنو مین دیمد تا حالد یاقایو. من جی کمم نتارت و بژم بیدوات اگه بفیمان که به آقاجانمد بیاتی، اشان از پشت بونه خم پرت کران زیر تا هم خم خلاص گنان هم شما. تازه سقرا کبرام جید کرت که اگه خود کشی بکران واسدون ودگنووا، هیشکی نچو جنازم خاک کرو. ولی اگه بشان جبهه شاید شهید گنان  اومحل همه مردم خوسار اچنده تشییع جنازم و واسد کلی کلاس دورو. آجیم جوابژ وادا که پیره زووند گاز بگیر، آخه چونو اندی زووند تلو. خلاصه آجیم از ترس خودکشی من، جرأتژ نکرت به آقاجان خدا بیامرزم بیاژو. 

یادژ بخیر، خلاصه صاحب رو پنجم تیر ساله 62  به دیر از چشم آقاجانم با زوون روزه ساکمم ورگفت و از آجیمم خدا حافظی هاگفت. آجیم اعترافژ بکرت که تموم اون نفرینا از ته دل نبه بلکم از عصبانیت به. خلاصه خیلی آجیم نارحت به. اژوات مانی نکرو اون نفیرنا باعث گنو جوونمرگ گنه. بژم بیات ننه جون داعا بکه من جی شهید گنان. شهید گنن که جونمرگی نی. خلاصه یتیکی تفتاله، مغز بادم، مغز گرتکون، کشمش، مغز فندقژ جی بیژنابه مین ساکم. آجیم اژوات این آجیلا ته مونده پارسالو، اینشالله پسا بعدی که بشته آجیلای تازه امسالد هیددان. بژم بیات مانی جون مسه اینکه ودد نچو بشان جبهه. خلاصه سردون درد ناران، همِمون  ماچ کرتا و خداحافظیم هاگفت و بشتان بسیج. وقتی همه وچا بومنده. بشتمین پشت سپاه چندتا عکسمون جی بیخوست. با یگ مینی بوسی راکفتمین. هممون زوون روزه هیدمین. البته مین مینی بوسه نون و پنیر و خیار و چند تا جعبه گیلاس، البالی و زردلی و هلکشتژون بینابه تا وقتی از خوسار خارج گنایمین و به حد ترخص برسایمین بخورمین. سر حد ترخص مین مینی بوسه دعوا گنا. هاما گامبوا امونه وات حد ترخص باغکلو. اون وچایی که نور بالاژون بیدخوست اژونه وات حد ترخص واسه اطمینان سه راه دومنیو( سه راه دامنه). خلاصه با غر و پر قبولمون کرت که حد ترخص سه راه دومنیو. هاما لحظه شماریمون کرت برسمین سه را دومنی. اون وچه نوربالاهاجی مشغول راز و نیاز و داعایدنده. چشمدون رو ود نوینو وقتی برسایمین سه راه دومنی. هاما حملمون کرت به میوا و خوراکی ها و دخلژمون بارت. البته وچه مومنا ری صندلیا هاچسیدنده و دعا و زیارتژون ورخونت. سردون درد ناران بعداً اونا که  نور بالاژون بیدخوست ورپرانده و هاما با این که تا سال 1367 جبهه دردمین فقط با چند تا ترکش و تیر دپورت گنایمین. مثلاً از اون جمع مینی بوسه مرتضی حبیبی مین همون عملیات والفجر 2 که تابستون سال 62 انجام گنا، شهید گنا. بقیه جی مثل محمود عزیزی، سید علی ناشر الاحکام، جلال رنجبرا حسین کاظمی یاواش یاواش شهید گنانده.

این جی عکسی از اون اعزامو

اونا که ویسانده از راس : 

جمال گلی - جانباز حمید شجاعی - جانبازعلی پورهاشمی - ماشااله نعمتی- محمد بهرامی فر - شهید مرتضی حبیبی - محمدخانی - مرحوم اکبر شوکتی- شهید داود دهاقین - حمید عبدالرحیمی - بختیاری - ابراهیم غضنفری - عبداله پرخان - حسن مجتبایی - جانبازمحمد نوروزی - جانبازعلی اصغر عزیزی - محمود محمودی - محمود رحمانی 

اونا که هاچسنده از راست :

شهید ناصر تائبی - محمدرضا فاطمی نیا(خالوحاجی) - شهید سید علی ناشرالاحکامی - شهید جلال رنجبر - شهید محمدحسین کاظمی - علی اصغر میرشفیعی -  ابوطالب عزیزی - ساجد - ناشناس - شهید محمود عزیزی - حسین جهانگیری

شعری بیش به زوون خوساری از محمیدی(محمد مهدی) طریقت

دُبرَه  دلتنگِ تویان،  میل بیابون داران 

اِمشی اِز بُرمه بواژان کِ وارون داران

کُو( سیل) اِز درددلم هیچ، کسی راژنَبِرت

که مُن اِز داغ تو درِ سینه چه پنهون داران؟!

اَلح، اَلح که تو بیدار گِنِ اِز خُوُ،خوســــار

که مُن آشفته گِنایان  سَرطیوفون داران

بِشتبِه  یار به شهر یا سِفَرِ  دیر و دراز

بی تو با این دل بی‌حیصله مهمون داران

تو گل ســـر سِبَتِ بــــوی وآهاری داره

من ِ خُو بِرتَه  همون حال زمستون داران

سر مُن محض خدا ری دُمَنِ گَرمِد نِهِ

دلی از خاطره سِــِرمآ ، پریشون داران