عملیات کربلای 4 و 175 غواص شهید

عملیات کربلای 4 در تاریخ 5 دی 1365 در منطقه ام الرصاص آغاز شد. در این عملیات غواصان از عرض رودخانه اروند گذشتند و به خط دشمن نفوذ کردند. ولی به دلیل لو رفتن عملیات روز 6 دی دستور عقب نشینی صادر شد. در همان لحظات شروع عملیات غواصان زیادی شهید شدند. بنا بود کردان ما هم وارد عمل شود و ما تا نخلستان های حاشیه اروند رفته بودیم. دوستانی که در عملیات بودند و زنده برگشته بودند می گفتند دشمن از همان علایم ما استفاده می کرد و نیروهای ما را غافلگیر می کرد. چند روز پیش مشخص شد که 175 شهید این عملیات که اکثراً سالم بوده اند و توسط دشمن اسیر شده بودند با دست های بسته زنده به گور شده اند. اماواکنش های مردم به آمدن پیکرهای «۱۷۵شهید غواص دست بسته» خیلی ها را شوکه کرد و خیلی چیزها را عیان. واکنش ها برخی را آن چنان شوکه کرد که هنوز نفهمیده اند «ارزش های جامعه» فراتر از تصورات قراردادی و رسانه ای آن هاست. مردم بارها نشان داده اند «قهرمانان شان» را خارج از چارچوب ها و تصورات و متفاوت تر از خط کشی های مرسوم سیاسی و فرهنگی گرامی می دارند و بالاتر از این، آن‌ها نشان داده اند که همیشه حول «ارزش ها» گردهم جمع می شوند.

جامعه ای که این روزها درگیر چالش های اقتصادی است و چهره های سیاسی آن برای یار کشی های معمول و نشان دادن خود بر سر دیگران «فریاد» می زنند را شاید خیلی ها جامعه ای پراکنده بدانند. اما همین استقبال مردمی و خودجوش از «۱۷۵ جوانمرد مظلوم» نشان داد که «عاملی» که جامعه را به «وحدت» و «انسجام» می رساند همین «شهداء» هستند.

شاید برای آن هایی که خود را متولی «فرهنگ شهادت» می دانند موجب تعجب باشد جوانانی خارج از چارچوب فکری، سیاسی و فرهنگی آن ها، این چنین مهربانانه و حماسی به بازگشت «۱۷۵ شهید مظلوم» واکنش نشان داده اند.

در روزهایی که جامعه ی ایرانی بیش از همه چیز به «وحدت» و «هم‌دلی» نیاز دارد، باز این «برکت خون شهداست» که «وحدت» می آفریند و دل ها را بهم نزدیک می کند. «مظلومیت» شهدای عزیز به ویژه «۱۷۵ غواص دریادل» به یاد همه ی ما می آورد که آن چیزی که برایش این همه «رشادت» و «ایثار» صورت گرفته «ایران اسلامی» است؛ «ایرانی» که این روزها بیش از همیشه نیازمند «هم دلی و تلاش» است.

برخی از متولیان رسمی اگر از اندکی هوشمندی برخوردار باشند می دانند نباید «فرهنگ ایثار و شهادت» را با نگاه های محدود و انحصاری پیگیری کنند. دل سوزان می دانند «شهدای وطن» برای همه ی مردم عزیز اند و این همه ی مردم، شامل همه ی کسانی می شود که با ما هم فکر و هم جهت هستند و یا با ما همراه نیستند. در نگاه و بیانات متولیان این امور نباید چنین احساس شود که «شهید و شهادت» منحصر به یک طیف و یک نگاه فکری است.

اگر مسئولین بدانند و بفهمند و بدانیم که همان قدر که برای یک دانشجو، طلبه و بسیجی و خانم خانه دار داخل کشور، «شهداء» عزیز و بزرگند که برای یک ایرانی دانشجو و پزشک و کارآفرینی که حتی شاید چندسالی از عمر خود را در وطن اش نگذرانده است، قطعا فعالیت ها، برنامه و نگاه شان موثرتر از تلاش های فعلی شان می شود.

واکنش های خود جوش مردم به بازگشت «۱۷۵ غواص شهید» به همه ی مان نشان داد «فرهنگ ایثار شهادت» مقدس تر از آن است که هزینه ی درگیری های سیاسی و گروهی و جناحی شود.

شهید والامقام حسین خرازی و محسن رضایی